مهارت اعضای هیأت علمی و نیاز آموزشی آنان در مورد روش های تدریس بالینی در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

مقدمه: شناسایی نیازهای آموزشی و سطح مهارت اساتید در امر تدریس، برای برنامه ریزی رشد و تعالی هیأت علمی ضرورت دارد. این مطالعه با هدف تعیین سطح مهارت و نیاز آموزشی اساتید در مورد روش های تدریس کارآموزی و کارورزی انجام شد تا بر این اساس محتوی آموزشی کارگاه های روش تدریس با نیاز آموزشی اساتید متناسب گردد. روش ها: در یک مطالعه توصیفی با نمونه گیری تصادفی طبقه ای، 108 نفر اعضای هیأت علمی مدرس دروس کارآموزی و کارورزی دانشجویان در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1383، پرسشنامه ای 16 گزینه ای در زمینه سطح مهارت خود و نیاز آموزشی موضوعات مربوط به روش های تدریس در کارآموزی و کارورزی بالینی را بطور خودایفا تکمیل نمودند. تجزیه و تحلیل داده ها به صورت میانگین، انحراف معیار ارائه و ارتباط متغیرها با رگرسیون خطی در نرم افزار spss انجام شد. نتایج: اساتید در مورد کلیه 16 موضوع مورد بررسی نیاز آموزشی داشتند و سطح مهارت خود را حداقل معادل تسلط در حد اجرا می دانستند و در زمینه استفاده از نتایج ارزشیابی برای رفع اشکالات تدریس، ضبط ویدیویی و تهیه فیلم آموزشی پایین دانستند. مهم ترین اولویت های نیاز آموزشی شامل : منابع اطلاع رسانی و مجموعه مجلات الکترونیکی، روش های ارزشیابی مهارت های بالینی، استفاده از نتایج ارزشیابی برای شناسایی اشکالات تدریس بود. بین سطح مهارت و نیاز آموزشی اساتید و مشخصات دموگرافیک رابطه معنی داری وجود نداشت. نتیجه گیری: با اینکه اساتید در اکثر موارد مهارت خود را نسبتاً در حد تسلط ارزیابی نمودند ولی نیازمند آموزش بیشتر بودند. کارگاه های روش تدریس و ارزیابی دانشجو نیاز به اصلاح و بازنگری دارد و محتوی و مباحث کارگاه باید متناسب با نیاز آموزشی اساتید طراحی گردد و از روش های مختلف آموزشی مانند: کارگاه های آموزشی، کتب و جزوات، خودآموز و فیلم آموزشی استفاده شود.